jueves 27 de marzo de 2008

Biblioteca

Estoy en la Biblioteca Nacional, pasando la tarde y peleándome con textos varios de Rosalía de Castro. Alfonso Sobrado Palomares, director de la Casa de Galicia de Madrid, me invitó a dar allí una conferencia en el mes de mayo.
- ¿Y de qué hablo?
- De lo que quieras - me dijo, muy conciliador.
Y yo, que soy la mar de original, le dije "Pues sobre Rosalía de Castro". Así que aquí me tenéis, de jueves, con cuatro libros desparramados encima de la mesa y la misma sensación de sobredosis que experimento cada vez que me meto a fondo en algún tema.
Me gustan las bibliotecas. Especialmente esta, cuyo salón de lectura tiene más de quince metros de techo. Hace tiempo, cuando vivía en una casa pequeña y feísima, me pasaba el día aquí, ahora creo que escapando de la fealdad de mi casa. Recordaba los versos de Borges: "lento en la sombra / la penumbra hueca /exploro con el báculo indeciso / yo, que me figuraba el paraíso / bajo la especie de una Biblioteca". El hombre había escrito esas líneas cuando, ciego ya, se hizo cargo de la dirección de la Bilioteca Nacional Argentina. La composición se titulaba "Poema de los dones" y empezaba así: "Nadie rebaje a lágrima o reproche / esta declaración de la maestría / de Dios, que con magnífica ironía / me dio a la vez los libros y la noche. / De una ciudad de libros hizo dueño / a unos ojos sin luz, que sólo pueden / leer en las bibliotecas de los sueños." - Precioso ¿eh? ¿A qué te apetece leerlo entero? ¿A que te apetece leer a Borges?
También me hice un sitio en la biblioteca Tayloriana, de Oxford. El bibliotecario jefe era un tipo muy simpético, que lucía un mostacho generoso y hablaba español con alegre acento mejicano porque su esposa era de Jalisco. Én aquella biblioteca hacía siempre mucho calor, y cerraba sus puertas a las cinco, justo cuando empezaba la función de teatro en una sala en la calle contigua. Los miércoles, a las cinco menos diez, recogía mis bártulos y me iba al teatro a ver si encontraba entradas a mitad de precio. A veces había suerte. Vi de todo: desde una delirante versión de "Cabaret" producida por un grupo de jubilados - os ahorro la descripción de las cabareteras de setenta y tantos años enseñando muslamen y escote - hasta una sobrecogedroa pieza titulada "Guetto" a la que asití con el corazón encogido. Luego, al llegar a mi casa - una preciosa construcción victoriana en el barrio de Summertown - me meti en la cama y lloré hasta que me quedé sin lágrimas. Nunca ningún espectáculo me había producido un efecto así.
Son las siete, y me espera un texto de Rosalía sobre mi pupitre de la biblioteca

Etiquetas: , , , , , ,

19 comentarios:

Anonymous Anónimo ha dicho...

Marta, has escuchado a Maria Cristina Castro? es la que se va a presentar a presidenta del PP.
Jimenez Losantos la ha zarandeado de forma machista y humillante.
Es intolerable

27 de marzo de 2008 20:02  
Blogger Marta ha dicho...

No, no la he escuchado, ni a ella ni a Losantos, así que entenderás que no opine.

27 de marzo de 2008 21:57  
Anonymous Anónimo ha dicho...

La conferencia sobre Rosalía de Castro, la vas a pronunciar en gallego o en castellano.
Uno de la Tierra Llana te saluda.

28 de marzo de 2008 12:39  
Blogger Marta ha dicho...

Amigo de la tierra llana, suelo pronunciar mis conferencias en castellano - salvo excepciones - por mor, sobre todo, de mi santa voluntad. Pero esta, teniendo en cuenta que el público es de Madrid, con más razón. A lo mejor es que quieres hacer traducción simultánea...
Por cierto, para que te informes, Rosalía de Castro no sólo escribó en castellano una buena parte de su producción, sino que al final de su vida renegó del idioma gallego y hasta de sus paisanos. Si te interesa el tema, te recomiendo un excelente artículo del profesor Alonso Montero donde se incluye una carta de Rosalía a Murguía en la que expresaba su voluntad de desertar da fala. A lo mejor es que ya de aquella había talibanciños capaces de hartar a cualquiera.
Por cierto, si quieres venir a la conferencia, ya te diré fecha y hora.

28 de marzo de 2008 14:18  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Qué post tan bonito.
Y sí, apetece leer a Borges.
Y también a tí

28 de marzo de 2008 17:31  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Marta muchas gracias por el interés en comunicarme la fecha y hora de tu conferencia. Pero he de manifestarte que la Delegación de la Xunta de Galicia en Madrid, me suele cursar por correo postal la invitación correspondiente para cualquier acto que tenga lugar en su sede.
El de la Tierra Llana

28 de marzo de 2008 20:10  
Blogger Marta ha dicho...

Perfecto, pues allí nos vemos.

28 de marzo de 2008 20:12  
Blogger Pablo Núñez ha dicho...

Estimado compañero de la Tierra llana, te escribo desde la ciudad de las murallas.
Si la Delegación de la Xunta de Galicia en Madrid te cursa invitaciones por correo, ¿porque intervienes bajo el anonimato? Si se te cuersa es porque eres gallego y tienes una especial relación con la Casa de Galicia, al igual que Marta o yo mismo. Si has acudido allí, yo lo he hecho, sabes que normalmente las conferencias o discursos culturales, no políticos o administrativos se pronuncian en castellano por deferencia a los posibles asistente que no utilicen nuestra otra lengua oficial. Boas noites.
Pablo Núñez.
Funcionario de la Xunta de Galicia.

PARA CORSO:
Ánimo tío, mañana nos vemos, o hoy si lo lees en sábado.

28 de marzo de 2008 22:44  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Que curioso que só lle recomendes ler esa carta de Rosalía, enon o resto da súa obra, que por certo marca o renacer cultural do idioma galego. Curioso que non contes as dificultades que tivo para poder escribir en galego e para poder escribir. Dicir que Rosalía renegou da súa fala! Xa che gustaría Marta, xa che gustaría. Por min como se dás as conferencias en esperanto, que seica é idioma universal? Supoño que lles traduciras os versod de Rosalía, porque senón non os van entender tampouco, claro. Non sei se daquela había talibanciñas do español coma ti ou non. Pero xa se che nota a amargura na mirada. Déixanos tranquilos. Ti en Madrid fala o que che pete e déixanos os que queremos falar galego que o fagamos.

31 de marzo de 2008 12:58  
Anonymous Esteban ha dicho...

Al último anónimo:
le dices a Marta que os deje en paz; pues no entiendo por qué entras en este blog a leer sus comentarios y opiniones. Creo que más bien eres tu el que tienes que dejarla en paz a ella, que entras en su "casa" a insultarla (aunque ya se sabe que "no ofende quien quiere, si no quien puede", y tu más bien puedes poco)
Esteban

31 de marzo de 2008 15:20  
Blogger Marta ha dicho...

Querido anónimo talibanciño incultiño: me temo que conozco la obra de Rosalía muchíiiiisimo mejor que tú, quizá porque la he leído entera. Dudo que tú hayas ido máis aló del adiós ríos, adiós fontes. Eso es lo malo de la gentecilla como tú: os váis al tópico, a la superficie. Léete la correspondencia privada de Rosalía, anda. Por cierto, está toda en castellano. Incluso la que intercambiaba con Murguía. ¿Por qué crees tú que lo haría?
Otra cosa: lo de que Rosalía "dimitió" del idioma gallego no lo digo yo, sino el profesor Alonso Montero, a quien supongo que tampoco habrás leído.
No sé qué tiene de malo traducir. Gracias a las traducciones he leído novelas japonesas, chinas o finlandesas. Pero claro, tú de eso tampoco tendrás mucha idea, así que, qué te voy a contar.
¿Sabes lo malo? Que con gente como tú yo tengo los temas muy limitados. Si ni siquiera tienes ni idea de lo que se supone que es lo tuyo.
Dices "sé te nota la amargura en la mirada" Amargura ¿de qué? ¿de que me vaya bien en mi trabajo? ¿de tener muchos lectores? ¿de vender muchos libros?
¿Qué yo te deje tranquilo a ti? Bueno, es complicado. Mientras siga ganando premios y poniendo libros en las librerías y artículos en los periódicos, es difícil que te vayas a librar de mí. Y encima, entras en mi blog... Oye: además de talibanciño incultiño ¿no serás masoquista? Me parecen muchos problemas juntos.
Vete a una biblioteca, anda, que me parece que no has pasado de las canciones de Petapouco y los títulos de cuatro libros.

31 de marzo de 2008 18:15  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Al anónimo ese, amargado y con ulcera de estómago:
¡Te han calao, Menelao!
Perteneces a un comando de zafios que ni siquiera entran en esa relación de "homes, homiños, macacos e macaquiños". En el fondo, tío, me das pena. Teneis una mala leche de cojones y sois tan borricos que la usáis contra personas a las que no le llegáis ni a la suela de los zapatos.
Como te tendrás que atiborrar de bicarbonato en los chinos está de oferta. De nada.

31 de marzo de 2008 22:52  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Si, es cierto que tienes los temas muy limitados Marta. Ejemplo esta respuesta.

2 de abril de 2008 7:27  
Blogger Marta ha dicho...

Querido anónimo, mis temas son limitados sólo con las personas limitadas. Con quienes no lo son puedohablar de cualquier cosa, y jamás desaprovecho la ocasión de aprender. Que un señor entre en mi blog a rebatir argumentos míos con cuatro tópicos sobados de primera enseñanza, y lo haga además de mal rollete es algo que no tengo porqué alimentar. Me encanta discutir, pero con gente que sabe de lo que habla, no con el primero cuyo único interés sea el de discutir conmigo. Y ese es el caso del talibanciño incultiño, y me temo que también el suyo,cosa que en el fondo no dejade sorprenderme: siempre creo que la gente tiene mejores cosas que hacer que intentar meterme el dedo en el ojo. Claro que eso, según para quien, es bastante difícil.
Que le vaya bien.

2 de abril de 2008 20:22  
Anonymous Anónimo ha dicho...

marta, imbécil

16 de abril de 2008 11:30  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Deconstructing Rosalía
19:00 15/04/2008
Non parece prudente o xuízo de segunda man baseado a penas nunha crónica, pero sabemos do rigor da sección "Maré" de Galicia Hoxe e por iso, nada máis ler que Marta Rivera de la Cruz achegaba "unha nova visión de Rosalía", dispuxémonos a averiguar en que consistía esa visión e en que termos era nova.

Ao pronunciar unha conferencia na Casa de Galicia de Madrid, Rivera de la Cruz quixo, segundo nos contan, “desmitificar” a fundadora da literatura galega contemporánea. “Desmitificar”, pensei. Pensei que desde os anos oitenta os centros de ensino espallaron os primeiros pasos para a deconstrución da Rosalía falsa, do mito haxiográfico, desinformado e paternalista. Ningunha das últimas xeracións que atenderon un algo na clase dará crido xa que a autora de Iria fose unha mixiricas ou que a súa ética fose a dunha santa civil. Máis ca “desmitificar” Rosalía, de vinte anos para acó cumprira fundir os materiais que o españolismo -ideoloxía agresiva e inimiga do coñecemento desde a súa irrupción na Historia- e o rexionalismo galego utilizaron para convertela en estatua.

Se dixo o que a crónica do xornal continúa relatando, Marta Rivera de la Cruz faría ben en ter moito ollo coas fontes. As que ela semella manexar para a “desmitificación” da autora de Cantares Gallegos cheiran a rocho onde deixou de correr o aire. Porque, só un exemplo, a nosa grande poeta nacional non foi abandonada pola nai, nin aleitada por tías ou criadas de Ortoño en idilio campesiño. Porque hai lustros que ninguén cita Unamuno, aínda que sexa para rebatelo, como autoridade en versos de Rosalía. Coa maioría dos poetas españois e dos portugueses -e algún beato galego-, Unamuno ou J.R. Jiménez admiraron o xenio rosaliano sen darse ceibado dos seus prexuízos sobre a Muller. Os mesmos prexuízos que tiñan sobre Galicia, sobre as capacidades da lingua galega (coñecida internacionalmente como lingua galega) e sobre as clases populares: todas elas inhabilitadas, segundo a visión patriarcal e colonial, para o exercicio completo do raciocinio. Nese sentido as autoridades do humanismo hispánico do século XX foron analfabetas.

Desmitificar?
Desde aquela moitas cousas cambiaron. Grande atrevemento sería, sen dúbida, falar en público de Rosalía de Castro esquecendo as obras de Kathleen March, de Francisco Rodríguez, de John Wilcox et alii. Nin sequera fai falta amar o que ela amaba. Pero é que hai un antes e un despois, nos estudos rosalianos, un salto cualitativo que marcan as investigacións publicadas por Victoria Álvarez Ruiz de Ojeda. E hai tamén un antes e un despois da intervención crítica de Anxo Angueira; pode consultalas Marta Rivera de la Cruz n´A Trabe de Ouro ou seguir o ronsel de Rosalía 21, iniciativa da Consellería de Cultura presentada con éxito na Habana. Acaba de editarse unha parte dese proxecto, o brillante CD no que a música de Abe Rábade e as voces de Guadi Galego e do propio Angueira nos descubren unha Rosalía de Castro sempre nova.

Desmitificar, entón, o que? Existe algunha deconstrución da obra de Rosalía que non equivalla a tentar deconstruír o Rexurdimento? Coidamos con sinceridadade que non existe e que, polo tanto, a letra pequena desa manobra apunta ao revisionismo. Fixádevos no microrrelato: a cultura galega naceu bilingüe desde o Principio, desde o medievo. Despois marchou a luz (un acidente, nada grave) e despois veu un Rexurdimento, si, pero era el galeguista, radical, parcial, e durou pouco; Desencantada Rosalía acabou escribindo En las orillas del Sar, que es el morir y principio de toda vida verdadera. “...Son os ríos!”, advertiu o mellor poeta dos anos de chumbo.

Xabier Cordal www.vieiros.com

16 de abril de 2008 11:34  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Marta no responde? se ha quedado sin palabras? Marta, eres jovencita aún, tienes que asumir que no lo sabes todo y que puedes estar equivocada. La humildad es una virtud, de la que careces... no hace falta más que ver tu bio, hecha por ti misma.

20 de abril de 2008 14:39  
Blogger Marta ha dicho...

No, hijo mío, Marta responde cuando lee las cosas, porque los posts atrasados los lee muy de tarde en tarde.
En cuanto al larguísimo post de Xabier Cordal, que celebro haya utilizado para promocionar otra web, critica las fuentes utilizadas en una conferencia a la que no asistió, lo cual no parece muy serio. De todas formas, ni soy unaexperta rosaliana nipretendo sentar cátedra en cuanto a Rosalía de Castro. El día que lo haga, será en los términos que yo decida.

Y al anónimo cretino que me pide humildad, le diría que se mire el sentido común. Si te resulta antipática, tú sabrás por qué es, ya que no creo que me conozcas personalmente. Por cierto,no sé qué problema tiene mi biografía. Si la tuya es menosinteresante, lo lamento profundamente, pero no es culpa mía. Y claro que la escribí yo. No voy a pedir a otros que me construyan la web.
De verdad, menuda tropa...

22 de abril de 2008 18:59  
Blogger Dimo ha dicho...

Desculpa, Marta, se me permites o trato coloquial: nunca, excepto agora, escribira neste blog e obviamente non fun eu quen introduciu o artigo entre os comentarios. Non asino anónimos.

En calquera caso a vieiros.com cómprelle pouca publicidade (vaille moi ben, creo) e a min non me interesa porque non vivo do espectáculo; do que si estou seguro é de que grazas a Vieiros as entradas ao teu blog subiron na última semana.

Non te coñezo, pero aproveito para te saudar desde O Corgo. Que pases un bon día.

Xabier Cordal

27 de abril de 2008 11:45  

Publicar un comentario en la entrada

<< Página principal