lunes 28 de abril de 2008

Mi nuevo libro


Pues nada, que aquí está la criatura. Mi primera incursión en el mundo de la literatura infantil. Estoy encantada.
El premio se falló en enero. Pero, como quieren hacer el libro antes de publicar el nombre del ganador, tuve que guardar silencio. No hace falta que os diga lo que me costó.Las buenas noticias hay que soltarlas cuanto antes.
El premio se va a entregar en Lugo el próximo martes. Es un acto itinerante, que cada año tiene como marco unaciudad distinta. Este año querían Galicia, y yo me puse pesada - de hecho, MUY PESADA - para que fuese en Lugo. Por muchas razones. Pero, sobre todo, porque es un modo de que se hable de la ciudad.
No tengo mucho más que decir, salvo que estoy muy contenta y deseando ver el libro en las librerías... y, sobre todo, en manos de los niños. Para ellos está escrito.

Etiquetas: , ,

38 comentarios:

Anonymous Carlos María ha dicho...

¡Muchas felicidades, Marta!
Te lo mereces, de verdad. Estoy leyendo "El inventor de historias" y me está encantando. Cuando leo algo tan bueno como tu obra eso me anima para seguir escribiendo y mejorando día a día en mi Literatura.
Igualmente deseo que salga pronto "Las hijas del César", de Pablo Núñez.
Un beso fuerte.

29 de abril de 2008 06:17  
Anonymous Carmen ha dicho...

Enhorabuena Marta. Como siempre, un orgullo. Y que escojas Lugo para tu presentación significa mucho.
Un abrazo

29 de abril de 2008 06:41  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Felicidades Marta !!!
No tengo hijos pequeños pero se lo regalaré a algún sobrino

29 de abril de 2008 06:58  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Enhorabuena. Por el premio en sí y por los 30.000 euros que tiene de dotación, según he escuchado. En estos momentos de crisis, cinco millones de las antiguas pesetas no vienen nada mal. Disfruta del éxito y del dinero con salud.

29 de abril de 2008 07:24  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Enhorabuena y que sigan los éxitos. Somos muchos los que hemos disfrutado de lo que has publicado hasta ahora y esperamos seguir haciéndolo mucho tiempo.

Saludos,

Pedro.

29 de abril de 2008 08:04  
Blogger XM. Prado - Antúnez ha dicho...

Lo leeremos y lo daremos a leer.Suerte con el libro.

29 de abril de 2008 08:35  
Blogger Duermevela ha dicho...

¡Enhorabuena!

29 de abril de 2008 08:37  
Blogger noviembre ha dicho...

Enhorabuena Marta! Yo sueño algún día con ser escogida por un/a escritor/a para ilustrar sus cuentos. Me encantará leerlo, yo lo compraré para mí.

Besos

29 de abril de 2008 08:58  
Blogger Fernando Alcalá ha dicho...

!Enhorabuena, Marta! Habrá que leerlo, pues.

Un abrazo!

29 de abril de 2008 09:04  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Mi más sinceras felicitaciones por ese premio, Marta. Bajo mi humilde punto de vista, un gran mérito al tratarse de literatura infantil y juvenil. Pienso lo mismo del amigo Lorenzo Silva, un artista en ese medio. Es un dificil género que confieso ser incapaz de desarrollar. Es complicado escribir para niños y jóvenes evitando caer en el erróneo cliché de tratarlos como estúpidos. En ese tipo de distancias es donde un escritor demuestra sus autenticas habilidades.

Saludos Cordiales,
Pedro de Paz

29 de abril de 2008 09:24  
Blogger Esther ha dicho...

Me alegro enormemente de este nuevo premio y espero que lo disfrutes. No tardaremos en saborearlo y en recomendarlo a nuestros alumnos. Por aquí, en Caspe, aún dura la estela de tu paso. Nuestro vestíbulo acoge las portadas de tus libros, la mención en tu blog a nuestra labor, que agradezco, y ahora dará cuenta de tu nueva publicación y premio. Tus novelas, con el boca a boca, siguen haciendo lectores y es un gusto compartir con más gente los libros con los que hemos disfrutado y que nos han emocionado.
Mucha suerte,
Esther

29 de abril de 2008 11:49  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Me alegro muchiiiisísimo, pero soy muy egoista porque me alegro muchiiiisísimo por ti pero también por mí y mik catervada que lo disfrutaremos muchiiiisísimo más.

Bicos
Rous+Xermy+Lúa

29 de abril de 2008 12:06  
Blogger Antonio ha dicho...

Muy bueno, Marta. Me alegro mucho y espero leerlo pronto.
También te pediré ideas de literatura juvenil, porque suelo hacer pequeñas reseñas y críticas, y me encantó "otra vida para Cristina".

29 de abril de 2008 12:16  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Como los cortés no quita lo valiente, hecho de menos aquí os parabens de alguns que eu, ti tamén, me sei.

29 de abril de 2008 14:59  
Blogger Marta ha dicho...

Muchas gracias a todos, de verdad. Y yo no echo de menos a nadie. Están aquí todos los que son y son todos los que están: mis lectores, mis amigos, gente a la que aprecio aunque en algunos casos no nos hayamos visto nunca.

Abrazos y más abrazos.

Marta

29 de abril de 2008 15:46  
Blogger Brais de Besteire ha dicho...

http://perdurablementeanfetaminico.blogspot.com/

29 de abril de 2008 16:43  
Blogger Antecedente ha dicho...

¡Enhorabuena!

30 de abril de 2008 10:17  
Blogger Pablo Núñez ha dicho...

Enhorabuena y otra vez perdón por el atontamiento, al final va a tener razón mi abuelo y trabajar es malo.
¡Ay, quién pudiese vivir con un marqués! Nada de mudanzas y a cuerpo de rey...
Ayer empecé a leérselo a Laurita, yo no sé si se entera de algo, pero pone los ojos como platos.
Ya a En tiempo de Prodigios le llamaba el cuento de Marta. Lo que no puedo es dejárselo a la vista porque le chiflan las ilustraciones y la pillé con sus tijeritas en la mano.
Hasta Lugo.

30 de abril de 2008 12:20  
Anonymous Anónimo ha dicho...

¡Muchas felicidades , Marta! Te lo mereces, enhorabuena. Bueno pues como ni tengo hijos, ni hermanos con niños, se lo regalaré a la niña de mi prima de Ponferrada que sale un poco cara pues cualquier libro se lo lee en 2 dias. Un besiño y espero que pronto tomemos unos vinos.

30 de abril de 2008 16:17  
Blogger Olivia-P ha dicho...

Acabo de ler o do novo libro no blog de Pizca de papel, entrará na nosa casa, por suposto porque ademais a sinpose é moi prometedora. Os meus parabéns polo premio e pola túa traxectoria.
Ainda te lembro hai uns cantos anos (non direi cantos) cando eramos uns rapaces. Por certo, os zapatos de MIuMIu son :O preciosos, xa os podes lucir ben porque por aquí co que chove e correndo detrás dos meus nenos sería ben difícil conserva-los en condicións ;). Bx.

30 de abril de 2008 17:09  
Blogger Marta ha dicho...

Olivia, creo que sé quien eres, tu madre tenía el nombre de una flor ¿a qué sí?
En cuanto a los zapatos, son la leche, pero los de la foto no son los míos, que eran bastante más discretos y muuuucho más baratos.
Me alegro de rencontrarte.
Besos

30 de abril de 2008 21:05  
Blogger Olivia-P ha dicho...

Non me coñeces, son maior ca ti pero por pouco. Non sei porque te lembro paseando pola praza, eras tranquila, de cara doce y sorrinte, desas caras que che resultan próximas. Un día empezaches a aparecer no Progreso e comezouse a falar do teu primeiro libro, e lembreime de ti. Creo que non temos amigos comúns por iso da idade, c. Eu fixen filoloxía galega e agora exerzo doutra cousa moi distinta e nada criativa.
Ah, e moitas grazas polo de Lugo! cos críos non poderei asistir pero non se notará ;)
Pois eu viate perfectamente con eles, ata gostaba da idea, tan doce e tranquila cun toque transgresor nos pés!

1 de mayo de 2008 15:28  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Enhorabuena, Marta!!!
lo leere, recomendare y regalare.
un abrazoo
Manuel

1 de mayo de 2008 20:21  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Enhorabuena Marta. aunque mis hijos son adolescenes están deseando leerlo. Nos vemos en Lugo.
Un abrazo a Paco.
Cris.

2 de mayo de 2008 14:52  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Marta:no he visto nada en los medios de Lugo sobre la presentación del libro aquí y la entrega del premio. ¿Puede informarme?

2 de mayo de 2008 18:54  
Blogger Papel y seda ha dicho...

¡Enhorabuena! Me alegro mucho de que el premio se entregue en Lugo, es algo importante para una ciudad pequeña.

5 de mayo de 2008 13:27  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Bonita, enhorabuena¡¡¡
Y por favor dinos cuando vas a Lugo, esta vez prometo acercarme a saludarte.
Un abrazo
Esther

5 de mayo de 2008 19:05  
Anonymous talibanciño, "amigo de la ETA" ha dicho...

hay que entender que se trata de ¿un premio de la editorial que va a publicar el libro?
¿un premio a un libro que aún no pudo tener el primer lector?

En gallego, aparte de los premios "nacionales"(españoles) en literatura infantil, que tenemos como Xabier P. Docampo(recomiendo el video) http://www.vimeo.com/661644

Hace medio año

19/11/2007 PREMIO INTERNACIONAL DE LITERATURA INFANTIL
Marisa Núñez: “Cos nenos non te enganas; se lles gusta un conto, sábelo”
A autora converteuse o domingo na primeira autora da Península en gañar o Premio Internacional de Literatura Infantil da Fundación 'Espace Enfants', co libro 'Chocolata' http://www.vieiros.com/nova/62318/marisa-nunez-ldquo-cos-nenos-non-te-enganas-se-lles-gusta-un-conto-sabelo-rdquo

La semana pasada

Domingo Villar (Vigo, 1971) debutaba en la literatura hace casi dos años con "Ollos de auga", una novela policiaca con la que ganó el I Premio Sintagma Novel y que ayer sumó un nuevo galardón, el Frei Martín Sarmiento que conceden los estudiantes de 3º de ESO y Bachillerato de centros religiosos de Galicia. http://www.farodevigo.es/secciones/noticia.jsp?pRef=2008042900_8_220450__Sociedad-y-Cultura-Ollos-auga-novela-siempre-quise-leer
Escribir esta historia y hacerlo en gallego es una forma de estar en casa aunque viva en Madrid. Para mí es un bálsamo estupendo contra la morriña.
http://www.farodevigo.es/secciones/noticia.jsp?pRef=2008042900_8_220451__Sociedad-y-Cultura-Escribir-balsamo-contra
Foi xa traducida por cinco editoriais europeas: Unionsverlag en alemán, Ponte Alle Grazie en italiano, Ciela en búlgaro, AST en ruso, e Arcadia Books en inglés. Este ano vai asistir como autor invitado ao Edimburgh Book Festival, o encontro literario máis importante do Reino Unido, para presentar o libro no mercado británico. http://www.abc.es/20080429/galicia-galicia/domingo-villar-obten-premio_200804290308.html


Marta Rivera de la Cruz y Goebbels
"otra nueva forma de fascismo" VS Escritores gallegos de origen no gallega. Ejercicio, comparar su nivel intelectual con la escritora que casi gana el Planeta(y menos mal, si lo gana funda una secta al estilo Rael)

A lingua atopada

Autores nados fóra do país decidiron adoptar o galego como idioma de traballo
D. SALGADO / Ó. IGLESIAS 01/02/2008

O dicionario apón o termo alófono ás "persoas que escriben nunha lingua diferente da súa". Entre Alfonso X O Sabio, que empregou o galego para elaborar as Cantigas de Santa María, e Erín Moure, a poeta canadense que se goreceu de George W. Bush na lingua da Galiza, os escritores que adoptaron o idioma de Castelao para trazar a súa obra exceden o nivel da anécdota. E malia a que o caso máis célebre, os Seis poemas galegos (1935) de Federico García Lorca, aínda é obxecto de debate entre estudiosos, o arxentino Eduardo Bosco, morto en 1942, a alemá Úrsula Heinze, as estadounidenses Anne Marie Morris e Katheleen March ou o inglés John Rutherford constitúen exemplos de autores inscritos por elección na literatura galega.

Erín Moure: "Quería fuxir do inglés de Bush"

O seu apelido pode levar a conclusións erradas. A canadense Erín Moure perdeu os vencellos coa terra do seu bisavó no ano da Primavera dos Pobos, 1848. "O meu bisavó marchou de Galiza en 1848", explica, "pero a familia do meu pai xa perdeu todo o contacto con cousas galegas". Nunha encrucillada de raíces -"ucraína, polaca, irlandesa e francesa"-, en Calgary, naceu Moure.

"Entrei en contacto con Galiza en 1994, cando viñen acompañada de meu pai para buscar a aldea do seu avó, preto de Crecente". Pero o traxecto que afasta a súa primeira viaxe ao país da publicación de Teatriños ou aturuxos calados (2007) na editorial Galaxia parou nunha estación chave no congreso de estudos poscoloniais da Universidade de Vigo en 1998. "Naquel encontro tamén houbo recitais de poesía", lembra, "e aproveitei para mercar varios libros de poemas de autores galegos".

O traballo poético de Erín Moure asóciase, decote, coa denominada language poetry norteamericana. O carácter multilingüe da escritora canadense contribúe a que nos seus libros se estabeleza unha reflexión constante arredor dos consensos lingüísticos e contra a transparencia da linguaxe. "Entre 2001 e 2002 pasei unhas semanas en Botos e Merza [nos concellos de Lalín e Vila de Cruces, respectivamente] e, nesa época, comecei a escribir en galego, nese tempo non quería escribir en inglés". Moure reaccionaba "contra o idioma de George W. Bush e contra os discursos parvos mentireiros sobre o terrorismmo".

Daqueles días de furia, nos que se comezaba a perfilar a invasión de Iraq, naceu Teatriños... "Os poemas en galego de Botos / Merza foron o xérmolo do libro", relata, "aos que engadín outro feixe de textos posteriores escritos en inglés". A escritora e tradutora viguesa María Reimóndez verteu eses textos ao galego e o volume foi presentado en Santiago de Compostela a finais do pasado novembro. Unha edición previa distribúese en Canadá, Little Theaters.

"Aprendín galego para non sentirme estraña en Galicia", argumentaba Moure hai uns meses, e contaba a súa experiencia cos idiomas na cidade onde reside, Montreal: "Vivo nun lugar onde o francés é o idioma nacional, mais o francés é o segundo; iso sen ter en conta que vivo nun barrio portugués". Erín Moure puxo na rúa canadense, tamén en 2007, o poemario titulado en galego O Cadoiro. Traduciu ao inglés Charenton, de Chus Pato e prepara a versión de Hordas de escritura, tamén de Pato e que está a piques de saír en galego, así como poemas de María do Cebreiro

Justo González Beramendi "Viñen a Galiza por César Portela"

O unanimemente recoñecido como libro fundamental sobre a historia do nacionalismo galego, De provincia a nación. Historia do galeguismo político, publicado por Edicións Xerais en 2007, apareceu da man dun historiador nado en Madrid e que non arribou na Galiza até os 33 anos. Justo González Beramendi recolle, nas 1.200 páxinas de De provincia..., máis de tres décadas de investigación sobre as etapas históricas da reivindicación nacional galega. "Realmente, a miña dedicación a estudar o nacionalismo resultou froito do azar", confesa. "Cando rematei a miña segunda carreira, Historia [Beramendi completara antes Enxeñería Industrial] e tiña que escoller tema para a tese de licenciatura, Xosé Ramón Barreiro propúxome Vicente Risco, e aí comezou todo". Titulouse Vicente Risco no nacionalismo galego, saíu en libro contra 1981, e supuxo o seu primeiro escrito en galego.

Pero antes, Justo Beramendi se xuntara coa colonia galega de Barcelona. "Eu escapaba da policía política de Madrid e marchei para Cataluña", rememora, "e coñecín a xente como Xavier Costa Clavell ou Basilio Losada". Beramendi militaba daquela na "extrema esquerda". Ese foi o primeiro vencello con Galiza dun profesor que remataría, uns anos logo, entre os cadros políticos sobranceiros do Partido Socialista Galego de Xosé Manuel Beiras.

A emigración de Justo Beramendi a Galiza tivo, finalmente, razóns "profesionais". O Colexio de Arquitectos de Galicia en Santiago de Compostela, na etapa final da ditadura un fervedoiro de oposición ao franquismo, ofreceulle unha saída laboral. "A través do arquitecto César Portela pedíronme que me fixese cargo da xerencia da comisión de cultura do colexio e aceptei". Nese ambiente, Beramendi comezou a frecuentar a órbita do PSG, no que se integrou apenas un tempo despois de setembro de 1974, cando se instalara no país. Portela, Daniel Pino e, finalmente Xosé Manuel Beiras, provocaron o achegamento do autor de De provincia... ao nacionalismo galego. "Aos seis meses xa tatexaba unha palabras en galego", afirma.

Dende entón, Justo González Beramendi escribiu miles de páxinas en galego. "Sigo a escribir en castelán, por suposto, pero, efectivamente, levo moito escrito en galego". Beramendi non só afondou como poucos historiadores no tránsito que fixo evoluír o provincialismo até o actual nacionalismo, senón que se implicou na fundación da revista trimestral de pensamento crítico A Trabe de Ouro, en 1990 so a dirección de Xosé Luís Méndez Ferrín, e na de Tempos Novos, o magacín mensual que encabeza o xornalista Luís Álvarez Pousa. Edicións críticas de clásicos do nacionalismo ou páxinas teóricas sobre historiografía na Galiza fan parte do seu labor.

Marilar Aleixandre "Estreeime cun libro de ciencias"

No palmarés de Marilar Aleixandre figuran os principais premios do campo literario galego. En todos os xéneros: o Xerais de Novela, o Esquío e o Caixanova de poesía ou o da Crítica de Galicia. Porén, Aleixandre naceu en Madrid, de pai andaluz e nai valenciana, e non trasladou a Galiza até que, no curso 1973-1974, aprobou a oposición de instituto. "Coñecía Vigo e tiña amigos aquí, así que me decidín axiña pola cidade".

Apenas chegada ao noroeste peninsular, Aleixandre comezou a aprender o idioma. "Asistía a clases de galego con Franciso Carballo [crego nacionalista e historiador] na agrupación que logo mudou en Asociación de Veciños do Calvario", indica. A escritora, bióloga de carreira e daquela profesora de ciencias naturais, recoñece que a súa "inmersión lingüística" foi facilitada pola familia López Facal. "É a miña familia política, galeguista, na que todos falan galego e un bo galego, ademais". Ao ano e medio, as clases de Aleixandre eran en galego.

Mais a carreira literaria de Marilar Aleixandre tardou en despegar. O seu primeiro libro, A formiga coxa, apareceu en 1988. "Pero é que me estreei en galego nun libro de texto que autoeditamos un grupo de profesores en 1981", relata, "e que conformou o primeiro material en galego sobre ciencias".

"Na universidade, en Madrid, xa lera Longa noite de pedra e algún outro libro en galego, e eu cheguei co chip de aprender galego posto; en cada lugar hai que aprender a lingua de alí". Marilar Aleixandre revisa arestora unha novela que publicará Galaxia, de título provisional O ovo da avispa. e xunta relatos n'O coitelo en novembro.

Carlos Álvarez-Ossorio: "Alguns feitos son inexplicables fóra"

Cámara Negra, constituída en Sevilla hai 12 anos, é compañía teatral galega desde 2004. Ese ano chegou a Santiago, "por amor", Carlos Álvarez-Ossorio, que xa tivo tempo de contrastar "algúns feitos da cultura galega que semellan inexplicables desde fóra".

O director, autor e actor sevillano, que investigou no sitio os métodos para economizar escena de Odin Teatret ou da Berliner Ensemble, chegou a tempo para vivir as sensacións da xente do teatro tras o cambio político. Ás diferenzas entre Galiza e Andalucía, canto á política de cesión de espazos, puido afacerse a colleito. "Tiña o contacto da xente da Sala Yago

[xestionada antes do peche por Teatro do Noroeste], que me recibiu cos brazos abertos". A finais de 2005 estreou A casa do pai, en coprodución coa compañía dirixida por Eduardo Alonso e Noescafé Teatro, logo premiada co galardón da Asociación de Directores de Escena de España e co Max ao mellor autor en galego. Este mes levan ao Teatro Ensalle de Vigo En la soledad de los campos de algodón, unha das últimas reflexións de Koltès sobre violencia e desexo.

Mais a reviravolta de Cámara Negra no ano que comeza ha chegar coa estrea, 12 e 13 de marzo no Principal compostelán, de Brand, un texto da época transcendental de Ibsen. "Nunca se representou en castelán e nós ímola facer en galego", conta o director e tradutor da obra. "Penso que tiña que ser así", explica, "hai un certo universo simbólico que xungue o nórdico e o galego que lembra por exemplo as Comedias bárbaras de Valle-Inclán, desde os coros de esmolantes aos personaxes animalizados". Afeito a montar fóra, Álvarez-Ossorio foi acollido en Compostela sen susceptibilidades. "No rural pásoo peor, pero os meus amigos galegofalantes esfórzanse, e eu ás veces tamén intento falar en galego". Os primeiros avances a través da cultura do país exprésaos con humildade. "Vou aos poucos", di. Interésanlle Cunqueiro, "quizais máis como poeta", e dos vivos a carpintería teatral de Xulio Lago ou o sentido do humor e o tratamento dos clásicos de Manuel Lourenzo, para quen imparte clases de monólogo en Casa Hamlet. Non valora, en xeral, o rumbo do teatro galego, aínda que apreza nalgunhas obras "un certo medo á tesoira".

James Salter: "En Vigo sentíame inspirado por todo"

"Si, desgraciadamente tamén son James Salter", ironiza o escocés, que só comparte esa identidade co célebre escritor norteamericano. "O meu é menos realista é máis metafórico na mestura entre soños e realidade", di, "o modernismo e o que veu despois non me interesan demasiado, prefiro ler as novelas policíacas de Wilkie Collins e, en xeral, calquera grande novela do XIX".

Salter aínda non sabe se manterá a alofonía, pero si ten claro que o seu debú, os oito relatos que conforman A idade da auga (Xerais), tiña que ser en galego, "unha lingua máis literaria có castelán no sentido musical". Licenciado en Lingua e Literatura Inglesas, decidiu a tempo que non quería tripar o camiño académico do pai. Tras un malentendido laboral en Barcelona, coñeceu a Península e acabou en Porto. "Aí foi cando descubrín Galiza, e en 1991 fiquei en Vigo dando clase en academias de inglés. Alí coñecín á xente que traballaba arredor do galego". En Vigo estivo oito anos. "Sempre escribín en Escocia, pero alí non estaba moi inspirado... En Vigo sentíame inspirado por todo, incluso por demais. Quizais a de Vigo sexa unha mestura única: o mar, a cercanía con Portugal, a tradición pesqueira e a emigración, todo a carón do Vigo máis moderno".

Fisterra urbana, o relato matriz do libro, é un "estado emocional". "O que conto vivino", afirma. "Nalgúns momentos estrema coa loucura, pero é que a literatura non é un xogo, a súa base debe ser a experiencia vivida". O autor escocés pensou para o seu San Fernando (trasunto de Vigo) unha historia "como de amor cortés" sen fortalezas. Pasado e presente recréanse a través de construtores, fillas de construtores, arquitectos ou buceadores profesionais. Non se guía por autores, sinala, "senón por libros puntuais". "Interésame Manuel Rivas, sobre todo os primeiros libros, como me interesa A confissão de Lúcio [a novela de Sá-Carneiro]. Lina pensando que estaba escrita en galego".

Radicado en Madrid desde 1998, a súa casa en Vila Nova da Cerveira aínda o mantén preto de Galiza.

Craig Patterson: "A grande vantaxe é o pluralismo"

Entrou a estudar Hispánicas en Birmingham en 1992, baixo a tutela de David McKenzie, daquela titular do Centro de Estudos Galegos. En 1995 chegou a Santiago e decatouse de que o caso galego sería un bo punto de partida para unha carreira académica.

"Hai moito por escribir sobre identidade galega", lembra Craig Patterson, actualmente responsable do Departamento de Filoloxía Española e Galega en Cardiff (Gales). A tese sobre Otero que defendera en 2002, A identidade cultural galega nas obras de Ramón Otero Pedrayo, dirixida por Rutherford, saíu en inglés en 2006 (Mellen Books). Mentres agarda por unha versión galega traballa na tradución inglesa de Sempre en Galiza.

Patterson analizou en artigos como Da lámpada severa á escuridade mollada. O diálogo diferencialista entre Nós e o 98 (Anuario de Estudos Literarios, 2004), a través de Arredor de si, o diálogo trazado polo ourensán con marcas do 98 como Camino de perfección (Baroja) e La voluntad (Martínez Ruiz). A Spengler lérono os pais fundadores aquí e alén do Padornelo. "Todos beberon nas mesmas fontes, pero era previsible que aos galegos lles molestasen as decisións centrípetas por decreto", resume. O inglés reinterpretou a defensa da "cultura asoballada", pola parte galega, para explicar a falta de curiosidade mutua e a invisibilidade global da Xeración Nós no debate fundacional sobre a idea de España. "Unamuno desenvolvíase nun sistema sólido", sintetiza. Sobre a "complexa" identidade galega actual, fala dunha certa "caixa de Pandora, con fontes tan positivas coma o emigrante en Castelao, e algunhas parvadas étnicas que hai que dimensionar na súa época". "Galiza ten que reflexionar con frialdade sobre o seu legado para ir pulindo unha nova identidade, desde longo inclusiva. Ese pluralismo é a grande vantaxe en termos de construción identitaria".

Para remarcar a importancia da autoestima cita un recente artigo de Mark Abley en The Guardian. O analista fala da importancia de sentirse parte dunha cultura poderosa para evitar desquencias: "O exemplo clásico é o abraiante renacer do hebreo hai un século no que logo sería Israel. Actualmente vascos e cataláns, galeses e maoríes poñen en práctica unha fe similar".
http://www.elpais.com/articulo/Galicia/lingua/atopada/elpepiautgal/20080201elpgal_19/Tes


PD: ¿qué nº era el de escritores gallegos(en gallego of course) buenos? ¿Seis dijeras no? ¿Cuántos hay con premios más importantes que un CasiPlaneta?
Traete la gorra(de intelectual a lo Pombo) a Lugo, ¿te la recomendaron después de leer tus artículos sobre actualidad, política...?
Si vas a contestarme a mí también con un "Talibanciño anónimo, me preocupa tu fijación conmigo. Yo diría que estás obsesionado con mi persona, y tampoco es para tanto. El que le pegó tres tiros a Reagan empezó comiéndose la cabeza por una actriz, y mira como acabó.
Ve al médico. Pasea. Lee. Búscate algún amigo. ¿De verdad te divierta estar todo el puto día pendiente de este blog y de una servidora?"
Ya queda pegado y tal... para mí eres algo madurita.

5 de mayo de 2008 20:25  
Blogger Marta Rivera de la Cruz ha dicho...

Queridos amigos: disfrutad de la penúltima majadería del talibanciño.
Talibanciño: no te voy a explicar lo que es el premio Anaya porque no creo que valga de mucho. Eso sí, me han dado treinta mil euros, que gastaré muy felizmente. Oye ¿por qué no abres tu propio blog en vez de dar la lata en el mío?

A todos: la entrega del premio es el martes, seis, en el Gran Hotel, a las siete y media. Podéis venir todos... el talibanciño me da u poco de miedo, a lo mejor viene con la recortada. Qué cruz de tío.

5 de mayo de 2008 22:45  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Querida Marta, o que firma o anterior comentario non é o teu talibanciño, ainda que no contido ten moita razón, fallanlle as formas, martita, co da recortada deixachesme descolocado, pobre, mira que es ben simple!

Por certo os meus parabens por esos 30.000€, disfrutaos en saude e date o capricho de darte algún tratamento de beleza, comeza polas cellas, como ben dixo iolanda castaño.

Por certo, que dixen que non ia voltar e xa me estás facendo faltar a miña palabra, como che gusta a polémica, iso vai na personalidade dos de dereitas, non é?

Por certo, a entrega do premio vas levar a bandeira do pp ou vas ir de apólitica enteira e Española?

Veña, e non me amoles máis, mira que és ben pesadiña!

6 de mayo de 2008 15:29  
Blogger Marta ha dicho...

Talibanciño, perdona que te confunda con otro de tu especie: como los mandriles, me parecéis todos iguales: cortitos y machistas. Con lo de recomendarme "un tratamiento de belleza" se te ve el plumero.

A la entrega llevaré un vestido de Massimo Dutti (moda gallega). chaqueta de Zara (moda gallega) zapatos de Purificación García (más moda gallega). El resto lo pongo yo. Y tú ¿qué te vas a poner?

A veces me das risa, a veces pena... Ya sé que debería pasar de ti, pero es que no me hace gracia que la última palabra en MI blog la escriba un talibanciño anonimiño.

6 de mayo de 2008 16:06  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Ves como che gusta a polémica?

Martita, que tan gallega como el gallego, nos vas a ir!

Síntome orgulloso de ti, vestida de arriba a abaixo con moda galega, que van pensar os de galicia bífida de ti?

Por certo, non me busques, nin andes a procura dun home cunha recortada, non vou ir, ainda que sei que tes unhas fondas ganas de coñecerme, non poderia ser de outra maneira!

Eu estarei lonxe, alomenos o suficiente, para que asi podas ter o recoñecemento forzado que non che queren dar na galiza, por que será?

ummmm...


Pois en serio, faille caso a iolandiña, que é unha muller bela e que entende algo de estética, ataca esas cellas antes de que te dominen que con tantos cartiños, seguro que un tratamento de beleza te podes permitir.

Veña, da saudos por lugo da miña parte, querida River do lameiro, non te esquezas!

6 de mayo de 2008 17:06  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Marta escribío en el anterior comentario:

"A la entrega llevaré un vestido de Massimo Dutti (moda gallega). chaqueta de Zara (moda gallega) zapatos de Purificación García (más moda gallega)"

¿Por qué dices esto? La verdad que no acabo de entender el motivo.

6 de mayo de 2008 23:17  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Hace algunos meses intervine en este blog para lamentar que unos locos se habia escapado de Conxo. Veo que sigue fuera y que ademas se refugian en este blog para lanzar su bilis. Me dice un telibanciñologo(o sea, un estudioso de los talibanciños) que llevan tiempo tratando de saber como puede haber alguien que, de nacimiento, traiga el cráneo lleno de serrin. El que lo sepa que lo cuenta aquí y le invitaré a los callos de Santiso(un pueblo cercano a Lavacolla).

7 de mayo de 2008 01:01  
Blogger Marta Rivera de la Cruz ha dicho...

Gracias todos por las felicitaciones. La cosa salió bien, ya os contaré más despacio.

Al que me da consejos de estética: me río de tu machismo de la edad de piedra. ¿Le harías observaciones físicas a un escritor? No.Eso lo haces con una escritora. Al final, a la gente como tú, limitada y cazurra, se le ve el plumero por muchos sitios.

En esa historia no voy a entrar: jamás hablo del físico de nadie. Hablo del trabajo y el talento... y a veces, de la falta de él.

Feliz enchenta de bilis!

8 de mayo de 2008 10:49  
Anonymous Anónimo ha dicho...

!Hola Marta! Me encantó el libro infantil y además les regalé 2 a las niñas de mis primas y tambien les gustó mucho. Cuando te vuelva a ver me dedicas el de Maria pues es una apasionada lectora y le hace ilusión Un beso.

22 de mayo de 2008 16:49  
Anonymous Anónimo ha dicho...

Hola Marta! ¿Que pesado el talibanciño ese pasa de él que no para de dar la tabarra. Espero que pronto vuelvas a Lugo y tomemos unos vinos todas juntas : No te olvides el Arde Lucus es el 20-21-22 junio. Me encantó el libro y a las niñas de mis primas les pareció genial.

29 de mayo de 2008 15:59  

Publicar un comentario en la entrada

<< Página principal